آیاسار

هیچ وقت یادم نمی رود روزی را که بعد از چند هفته که درون جعبه راحت بودم٬ از خواب بیدارم کردند و دنیایم را به من نشان دادند؛ دست خودم بود بالا می آوردم٬ تو بودی جای من٬ خدایی بالا نمی آوردی٬ پایی که با جورابی بو گندو٬ داخل دهانت می گذاشتند و تا ته فرو می دادند؟! نه٬ حالت به هم نمی خورد؟

حالا ما زبان بسته ایم و ناچار٬ و اصلا برای همین کار ساخته شده ایم٬ اما اولین ها همیشه سخت است و همیشه ماندگار.

سازنده ام را یادم نمی آید که بود٬ آخر مغزی برایم نمانده است که یادم بماند٬ از بس زیر پا له شده ام٬ اما صاحبم همیشه پیش این و آن زبانش به سختی می چرخید و می گفت: کفشم تولید داخل است!

 انگار عارش می آمد و من چیزی از بقیه ی کفش ها کم داشتم٬ حالا بماند خنده های تلخ کفش هایی که زبان شان عین مارک و برندشان٬ نامفهموم بود٬ و با این خنده ها به من فخر می فروختند و به دلم چنگ می کشیدند و زخمم می زدند.

روزی شنیدم که یکی از آدم ها می گفت: آدم ها با چیزهایی که نمی شناسند دشمن اند و از آن می ترسند٬ و بعد از آن همیشه برایم سوال بود که این حرف هر جا درست باشد٬ در مورد ما کفش های داخلی و خارجی چرا صادق نیست٬ چرا آدم ها به برند هایی خارجی که نمی شناسند٬ چون خارجی است اعتماد می کنند اما به مارک ما داخلی ها نه.

کفش ها برای خود رتبه هایی دارند٬ مثل آدم ها که در طبقات اجتماعی مختلف قرار می گیرند٬ ما هم با توجه به نوع نیاز آدم ها در طبقه های مختلف جا کفشی قرار می گیریم؛ کفش های مجلسی در طبقه ی بالا و کفش های ورزشی در طبقه ی پایین و دمپایی و صندل هم که کفش نیستند که به حسابشان بیا‌وریم!!

من طبقه پایینی بودم؛ کفش ورزشی٬ همان کفش های تو سری خور؛ توپ و تیر دروازه و چوب و جدول و سر و تن آدم ها٬ همه چیز می خورد توی سرمان. گاهی که نه٬ اکثر وقت ها وسط بازی با دیگر کفش ها تصادف شاخ به شاخ داشتیم٬ چه دردی داشت٬ به خصوص وقتی صاحبم از سر عصبانیت سرم را محکم می کوبید به جدول!!! یا اگر سنگی می دید شوتش می کرد٬ دمار از روزگارم در می آمد٬ اما خدایی٬ گاهی وسط این همه درد٬ دلم خنک می شد؛ وقت هایی که پای او هم درد می گرفت از این ضربه و آخ و اوخش راه می افتاد!!