آیاسار

خلاصه بگویم اینقدر مرا زد به در و دیوار و توپ و آنقدر روی آسفالت کشید٬ که دیگر توانم برید و تنم سوراخ شد و انگشت بزرگ پایش زد بیرون٬ یک روز شنیدم مادرش می گفت: بیندازش دور٬ پاره شده٬ دیگر به درد تو نمی خورد٬ برو بیندازش سطل آشغال سر خیابان٬ عصر یک جفت خارجی اش را برایت می خرم!!

دلم شکست٬ نمی دانم چرا٬ آخر یکی نیست بگوید: کفش حسابی! راحت شدی دیگر٬ راحتی دل شکستن دارد آخر؟!

اما چند دقیقه بعد فهمیدم چرا دلم شکست؛ وقتی بین زباله ها پرتم کرد٬ صد رحمت به بوی گند پای صاحب سابقم٬ بوی پای او عطر شقایق بود در برابر بوی زباله ها٬ اما درد من این بوها نبود که٬ درد من از نابودی بود٬ تمام می شود٬ همه چیز تمام می شود٬ اینجا آخر خط است٬ مطمئن بودم تمام می شود٬ آنقدر نا امید بودم که به گربه ی بخت برگشته پریدم که: چه چیز را بو می کشی هان؟! بیا بو کن بیا حظ کن از این بو!!

بد بخت فرار کرد رفت سراغ کیسه زباله ای که در آن ته مانده های غذا بود.

نا امیدی من کمتر نشد که هیچ٬ بیشتر هم شد وقتی شنیدم یکی از کیسه های زباله را که بازیافت شده بود٬ می گفت: ما را همان دم اول می اندازند داخل ماشین و چنان فشارمان می دهند که آب مان پخش زمین شود!! بعد از آن ما را می برند برا تفکیک٬ که از هم دیگر جدایمان کنند٬ اینجا است که در مورد ما زباله ها صدق می کند ضرب المثل آدم ها که «کبوتر با کبوتر باز با باز٬ کند هم جنس با هم جنس پرواز» ولی ما چون زباله ایم و اصطلاحات خود را باید داشته باشیم٬ باید بگوییم:«خشک با خشک٬تر با تر٬ بیمارستانی ها جدا٬ همه را می کنند در کوره»!!

همه زباله ها با شنیدن کوره٬ هوش و حواس شان را از دست دادند و یادشان رفت که بگویند: اصطلاح ما چه اصطلاح بی خودی است٬ قافیه ندارد که؟!

من هم با شنیدن کوره٬ نا امید تر و عصبانی تر شدم و اگر دوباره گربه می آمد سراغم قطعا با کله می رفتم توی صورتش!!!

دوست داشتم به آن کیسه زباله بپرم که: بس کن! اینقدر از آتش و کوره و مواد مذاب نگو٬ همین جهنمی که الان هستم و بین شما قرار گرفتم برای هفت سازنده ام بس است- من پشت و عقب ندارم٬ سازنده دارم-  از جهنم دیگری برایم حرف نزن.