آیاسار

عَنْ  أَبِی اَلْحَسَنِ عَلِیِّ بْنِ مُوسَى اَلرِّضَا عَنْ  أَبِیهِ عَنْ  آبَائِهِ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ قَالَ قَالَ  رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه:

أَنَا وَ  عَلِیٌّ أَبَوَا هَذِهِ اَلْأُمَّةِ مَنْ عَرَفَنَا فَقَدْ عَرَفَ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَنْ أَنْکَرَنَا فَقَدْ أَنْکَرَ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ

کمال الدین و تمام النعمة، للشیخ الصدوق، باب 24، ح 7(ج1، ص261)

امام رضا علیه السلام از پدران خود نقل کرده اند که، پیامبر اکرم صلّی اللّه علیه و آله فرمودند:

من و علی دو پدر این امت هستیم، هر کس ما را بشناسد خداوند متعال را شناخته است و هر کس ما را انکار کند خدواند عزّ و جل را انکار کرده است

-----🌹----------------------------
-----🌹----------------------------
-----🌹---------------🌹🌹🌹
-----🌹--------------🌹----------
-----🌹--------------🌹----------
------🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
------🌹-----------------------------------------
------🌹-----------------------------------------
------🌹🌹🌹🌹🌹-----------------------

قدرت و توانایی یک فرزند به وجود تکیه گاهی است محکم، با قامتی سرو مانند، پشتیبانی که بودنش مایه ی ثبات قدم و پیشروی است و یادش سبب آرامش و افتخار.
تو همان تکیه گاهی برای این امت، بودنت باعث رشد و بالندگی و تعالی و پیشرفتش شد و یادت نه فقط علت آرامش و فخر و مباهات، که باعث پیروزی و فتح است، که تو نه همچون پدران دیگری.
وصف پدری قطعا مراتبی دارد و تو از همه ی پدرها، پدرتری؛ 
سختی ها که هجوم می آورند، این تویی که سد محکمی می شوی برای فرزندت، و با زبان و توش و توان در برابرشان می ایستی که آسیبی به فرزند نیاید
این تویی که دستش را می گیری و او را نه تا مرز خوشبختی، که تا منزل و مأوای سعادت می بری
تشنگی که به جان مان می افتد و تمام وجود مان را مثل بیایانی خشک، تفدیده می کند، این تویی که با کاسه ای آب به فریادمان می رسی و از هلاکت نجات مان می دهی
این تویی که وقتی نشانی از محبت و عشقت را بر پیشانی مان می زنند، با اشاره دستت بهشت به اطاعت، درهای خود را برای مان باز می کند.
«تو» گفتن من را ببخش که نه از سر بی ادبی است، خاک بر دهان من و هر آن که بخواهد به ساحتت بی ادبی کند، که تو مولای من و سرور تمام مؤمنانی.
«تو» گفتنم را به پای علاقه و محبت فرزند به پدر بگذار که من خاکم و تو پدر خاک.