آیاسار

کسانی که با خوزستان آشنایی ندارند، از آن فقط گرمای زیادش با مردمی با چهره های سبزه و سیاه و یا حداقل آفتاب سوخته در ذهن تداعی می کنند و گاهی حتی باورشان نمی شود که یک خوزستانی، به خصوص آنهایی که جنوب استان زندگی می کنند، چهرهایی سفید داشته باشند! انگار که به این باور رسیده اند که برزیل تکه ای از آبادان و خوزستان بوده و بومیان سیاه پوستش در اصل آبادانی و خوزستانی اند!!!
خوزستان استانی در جنوب غربی ایران، با مردمی مهمان نواز و ذخایر فراوان نفت و گاز و نعمت های فراوانی از جمله خرما و شلتوک و گندم و مرکبات و البته فراوانیِ آب در زمانی نه چندان دور!!!
زمین های زراعی این استان کم نبودند قبل از اینکه تبدیل به شوره زار شوند البته اگر به زیر کشت می رفتند، که نرفتند، بلکه فدای سیاست های دولت های متفاوت شدند.
روزی به نام صنعت نیشکر و با شعار چرخیدن چرخ اقتصاد ولو به قیمت له شدن فقرا زیر این چرخ ها، زمین ها را به ضرب و زور از مردم گرفتند و زیر کشت نیشکر بردند بدون آنکه نیروی کار را از همین مردمی که زمین های شان را بردند، تامین کنند
و روزی دیگر به نام نفت به جان هور افتادند و آن را خشک کردند و مردم را چند سال گرفتار گرد و خاک کردند و گفتند: این خاک ها منشأ خارجی دارند؛ گویا ما خارجی بودیم، خودمان خبر نداشتیم!!!
و امروز هم به جان آب این استان افتاده اند که روزی پر آب ترین رود کشور در آن جاری بود و الآن در بعضی قسمت هایش با کمی دست و پا زدن می توان از این طرف رود به آن طرفش رفت.
نفت قصه ی پر غصه ای است در این استان؛ چه روزهایی که زمین های مردم را گرفتند و جوانان شان به جای کار گاهی ضربه های باتوم پلیس به تن شان نشست و حبس کشیدند و چه روزهایی که از آن جز خاک نصیبی نبردند.
بی انصافی است اگر از احداث یا ترمیم بعضی جاده ها و پل ها توسط وزارت نفت در این استان یادی نکنیم، اما اوج بی انصافی است اگر نگوییم که تمام این پل ها و جاده ها در مسیرهای احداث شدند که ماشین های شرکت های نفتی بیشترین تردد را در این مسیرها داشتند.
داستان آب از ماجرای نفت دردناک تر است؛ روزهایی که کارون پر آب بود، مردم شهرهای جنوبی یا باید دستگاه تصفیه ی آب در خانه نصب می کردند و یا باید آب شرب شان را می خریدند، چنان که تا الآن نیز چنین است و با گرانی بنزین قیمت بشکه ی آب دو برابر شده است. حال که کارون نا ندارد که زار بزند و اشک بریزد، با وجودی که امسال بارش های خوبی داشتیم، چه عجب که مردم بخش غیزانیه همان آب غیر شرب را نداشته باشند!
بی آبی بخش غیزانیه استان خوزستان که ماه ها با اعتراض آرام مردم نجیبش همراه بود و دو سه روز پیش به بستن جاده ی ترانزیتی منجر شد، آب و فاضلاب اهواز و البته شهرستان کارون که با کمترین باران زیر آب می رود، اعتراضات آبان ماه ماهشهر و تیراندازی های این شهر و نحوه ی مقابله با آن، بیکاری جوانان و دست و پا زدن خانواده های شان با مشکلات اقتصادی و فقر، تغییر مذهب بعضی مردم این استان و حتی جذب شدن شان به گروه های جدایی طلب و گاه تروریست های وهابی، همه و همه نتیجه ی بی توجهی مسئولان به نیازها و مشکلات این استان است که مردمش بر این باورند قسمت اعظمی از بودجه ی کشور با نفتی بسته می شود که زیر پای شان جریان دارد و از آن هیچ بهره ای ندارند جز درد و حسرت بی نصیب بودن شان از حقی که باید عایدشان شود؛ از آب شربی که باید مانند باقی استان ها بدون پرداخت پول اضافه تری نسبت به آب شهری، استفاده کنند، از یکی دو درصد در آمد نفتی که باید خرج رونق این استان شود، از شبکه ی فاضلابی که جوابگوی باران های کم استان باشد، و از اولویت استخدام بومیان در شرکت های نفتی و غیر آن.