رو که نیست روحانیه

«#دروغگو #دشمن #خدا است»
این جمله ای است که هر کدام از ما از بچگی شنیده ایم و ما را با آن ترساندند که مبادا دروغی بر زبان بیاورید.
تربیتی این چنین برای برخی مفید واقع شده از #دروغ دوری گزیدند و برای عده ای دیگر بی اثر بوده و به ریش گوینده اش کِر کِر خندیدند.
دروغ بزرگ باشد یا کوچک، برای #خنده و #شوخی و #تفریح گفته شود و یا برای رسیدن به غرضی دیگر، از زبان بچه ی کوچک باشد یا جوان و میان سال و پیر، زنی آن را بگوید یا مردی، هرکس در هر لباس و کسوتی باشد، چنانچه دروغی بر زبان براند کاری زشت و مذموم انجام داده است و مستحق سرزنش است اما اگر از کسی که لباسی بر تن دارد و آن لباس #اعتقادات و #باورها و دستوراتی را نمایندگی می کند که دروغ را منطقه ی ممنوعه می شمارد و می گوید: خدا دروغگویان را دوست نمی دارد و آنها را هدایت نمی کند و کلّی وعید دیگر به آنها می دهد و تهدیدشان می کند، دروغی سر بزند، استحقاق او برای نکوهش بیشتر است و لیاقتش همان #جهنمی است که منتقدینش را به آن حواله داد.
مشکل فقط دروغگویی نیست، اساسا اصرار بر دروغ گفتن و با پر رویی تمام چشم در چشم مخاطب نگاه کردن و دروغ گفتن، رو سفید کردن سنگ پای قزوین است و از این بعد احتمالا باید بگوییم:« رو که نیست، #روحانیه».

 

 

انتخابات و اتفاقاتش

«انتخابات» از آن دست اتفاقاتی است که در اطراف آن سوژه های متعدد و مختلفی را می توان دید؛ جریانات٬ شخصیت ها و یا اتفاقاتی که گاه نسبت به آن ها می توان بی تفاوت گذشت٬ با وجود اینکه در برابر دیدگان هستند٬ یا غصه شان را به دل راه داد و یا خندید؛ نسبت این موارد را که می گریانند و یا می خندانند و یا هیچ حسی به آدم نمی دهند٬ را از نظر تعداد نمی دانم٬ فقط تنها چیزی که هست گاه خنده هایمان زیاد است اما بدطور رنگ غم و غصه و ناراحتی و نارضایتی دارند؛ شبیه خنده های عصبی با صدای بلند٬ که گریه ی بعدش یا انتقام و یا هر اتفاق دیگری غیر از خوشحالی٬ و حتی رنگ و جنس خنده و شخصی که چنین خنده ای سر می دهد٬ واقعیت و چیستی آن خنده را برملا می کند.