بحث اجتماع امر و نهی یکی از مباحث علم اصول فقه است. ذیل این عنوان بحثی مطرح می شود که آیا تعدد عنوان موجب تعدد مُعَنوَن می شود؟
برای توضیح، مثال معروفی وجود دارد و آن هم نماز در مکان غصبی است. در این مثال دو عنوان وجود دارد که عبارتند از نماز و غصب که دو حکم وجوب و حرمت بر آن ها بار می شود. اگر گفته شود که تعدد عنوان موجب تعدد معنون می شود، دو حکم وجوب و حرمت بر فعل و کار مکلف بار می شود و در غیر این صورت که قول به امتناع تعدد است حکم هر یک از دو عنوان که مهم تر است مقدم می شود.
یکی بود،
می خواهد باشد
اما
خس خس بلند نفس های آخرش به گوش می رسد،
و آخرش،
هیچ کس نبود... .
آب داشت،
اما تشنه ماند تا دیگری سیراب شود
نان داشت،
اما گرسنه ماند تا دیگری سیر شود
نفت داشت،
اما به دیگری داد تا چراغ خانه اش روشن باشد و خود در تاریکی به سر برد
و در آخر
هیچ چیز برایش نماند.
تنش زخمی شد،
زخم تیر و ترکش در بدنش جای سالم نگه نداشت،
زخمی رهایش کردند، تا دیگران بیایند و آهی بکشند و بروند،
دل شان سنگ تر از سنگ بود،
کرکس وار به لاشه ی زخمی طمع بستند... .
زخم های دیگرش را نشان داد،
نمک بر زخم هایش پاشیدند،
و بالای سرش گاه گریستند و گاه به ریشش خندیدند.
گریه کرد،
مدام به یادشان می آورد که چه فداکاری ها کرد،
برایش دستت زدند و کل کشیدند و آفرینش گفتند
و سر به زیر انداختند و راه خود را در پیش گرفتند.
زانو بر زمین زد،
سر در گریبان فرو برد و دو دست بر سر گذاشت
خشمگین و مستاصل،
همراه با گریه، غرّشی آرام کرد:
«لعنت به نمک نشناس، به آنکه نمک خورد و نمکدان را شکست»،
نشنیدند و یا پنبه در گوش شان کردند،
و گذشتند.
دست بلند کرد،
کمک خواست و فریاد زد:
« آنکه دستت می رسد، کاری بکن»،
فریادش در گلو خفه شد، و با سر زمین خورد.
دل از همه برید،
سوی چشمانش کم و کمتر می شد و دیدش تار شد،
یادش آمد
زندگی می کرد،
با عشقی که در رگ و پی اش جریان داشت،
یادش آمد
نفسش را بریدند،
و عشق جاری اش، بیایان نفرت شد.
زندگی اش به نقطه ی پایان رسید.
خوب که چشم می اندازی به نقطه نقطه ی این سرزمین، این مملکت، این مرز و بوم و بالاخره این مام وطن!!! از این دست صحنه ها زیاد می بینی، با کمی تفاوت و بالا و پایینی از اختلاف؛ گوشه ای هست که آن پایین دستی ها را پشت تپه ها پنهان کردند و یا اینکه پنهان شدند، تا آن ها را نبینند یا دیده نشوند، و گوشه ای دیگر چنان فاصله ای افتاده است بین دو طبقه ی اجتماع، که ثروتمند چشمش به فقیر نیفتد و بی پول، فقط خواب خوشی های ثروتمندان را ببیند.
خانه های کهنه ی دیوارْ ترک برداشته ی رنگ و رو رفته، در برابر برج های بلند بالای چند میلیاردی، تن های زخمی و جان های ترک برداشته از ظلم و بدن های رنگ و رو دار و روح های بی روح سرگردانِ سرگرم خوشی و گاه فلسفه بافی و گاه آوازه در کردن.
همه را نمی گویم، که گفتن از همه، صحبت از تساوی غیر حاصل انگشتان یک دست است، ولی غالب را مد نظر دارم و خصوص بعضی از آن ها را که خوشی هایشان پایین شهر می گذرد، همان جایی که بدبختی دیگرانی که فرو دست می خوانندشان، تنها رهاورد و نتیجه و اثر آن خوشگذرانی است.
نگاه از مام وطن که بگیریم، و از زمان بگذریم و به فراسوی آن نظری بیندازیم، می بینیم که همیشه سیاهی و سفیدی، تاریکی و روشنایی، کنار هم بوده اند و کاخی ساخته نشد مگر روی ویرانه های کوخی و شکمی سیرتر از سیر نشد مگر آنکه شکم دیگری به کمر چسبید و جیبی پر پول نشد چنان که پول از آن سر ریز شود، مگر آنکه پشه در جیب دیگری پشتک وارو زد.
و این داستان ادامه دارد تا به خط پایان برسد... .
توضیح: سلفی یکی از نمایندگان مجلس با خانم موگرینی در حاشیه ی مراسم تحلیف.
فرصت ها را هیچ وقت نباید از دست داد که همچون تندباد می گذرد.
فرصت ها متفاوت اند، متنوع اند؛ فرصت هایی برای پیشرفت، برای تغییر، اما گاهی فرصت هایی وجود دارند که در نگاه شخصی فرصت است اما در نگاه دیگران، افتضاحی است که به بار آمده است.
توضیح: استقبال از حمید بقایی پس از آزادی از زندان
توسط محمود احمدی نژاد و طرفداران...
سلامتی سه کس؛ تنها، غریب، بی کس
سلامتی سه تن؛ رفیق، ناموس، وطن
سلامتی زندانی ای که بابت مسائل مالی چند روزی حبس کشید و با مقدار کمی مال -20 میلیارد تومان ناقابل!!!- آزاد شد
سلامتی محبوسی که وقتی از زندان آزاد شد، بیشتر از قهرمانان المپیک و جام جهانی و المپیاد، از او استقبال شد
