دنیا غم دارد٬ شادی دارد
غصه دارد٬ خوشی دارد
سختی دارد٬ آسانی هم دارد.
پشت بندش شاید نداشته باشد٬ ولی دارد٬ اتفاقی که در تو احساسی متضاد با حس قبلی ایجاد کند٬ دارد.
نا امید که می شوی٬ وسط سیاهی و‌تاریکی دنیایت٬ نقطه ی نوری بالاخره پیدا می شود که راه را نشانت می دهد٬ و دلت را روشن می کند.
خلاصه بگویم اینقدر مرا زد به در و دیوار و توپ و آنقدر روی آسفالت کشید٬ که دیگر توانم برید و تنم سوراخ شد و انگشت بزرگ پایش زد بیرون٬ یک روز شنیدم مادرش می گفت: بیندازش دور٬ پاره شده٬ دیگر به درد تو نمی خورد٬ برو بیندازش سطل آشغال سر خیابان٬ عصر یک جفت خارجی اش را برایت می خرم!!
هیچ وقت یادم نمی رود روزی را که بعد از چند هفته که درون جعبه راحت بودم٬ از خواب بیدارم کردند و دنیایم را به من نشان دادند؛ دست خودم بود بالا می آوردم٬ تو بودی جای من٬ خدایی بالا نمی آوردی٬ پایی که با جورابی بو گندو٬ داخل دهانت می گذاشتند و تا ته فرو می دادند؟! نه٬ حالت به هم نمی خورد؟
معلم ادبیاتمان٬ از آن دسته معلم هایی بود که سی سال خدمتش به پایان رسیده و می بایست الان بازنشسته باشد٬ اما به هر دلیلی٬ آموزش و پرورش هنوز از او استفاده می کرد.
مردی با موهای سفید کرده و قدی کوتاه و چهره ای شیرین و جذاب و گیرا و دوست داشتنی و عینکی به چشم.
« ما به سادگی و با خوبی و خوشی از هم جدا شدیم٬ و بعد از طلاق رابطه ی دوستانه ای با هم داریم.»
درد آدم ها نشانه است٬ نشانه ای از کمبود٬ از نقص٬ زنگ خطری است مبنی بر وجود بیماری و هشداری است برای نیازمندی به درمان.
درد با این نگاه و از این زاویه٬ نعمت است٬ خیر است و خوبی.
اما امان از بیماری بدون درد٬ بدون آن که بدانی زمینت می زند... .
ناله ها به آسمان خاست و چشمه های اشک جوشیدن گرفت.
همه ی احساس های نهفته ی غم انگیز٬ در این چند ساعت راهی به بیرون پیدا کرد٬ گوییا که این حادثه نیشتری بود بر زخم چرکین حاصل از این نهفته ها.
وقت انتخابات است و طبعا شعار ها و حرف های بعضی کاندیدا ها به خصوص آن ها که جایگاه و پایگاه رای خود را در خطر می بینند٬ در حد شعار و گاهی متناقض است.
وقت مردم٬ برای خودشان اهمیت دارد٬ و باید به آن احترام گذاشت و وقتشان را هدر نداد و تلف نکرد.
اگر فیلم یا سریال و یا برنامه ای تلویزیونی برگزار شود و احساس کنیم وقتمان را پای آن از بین بردیم٬ دادمان در می آید و انتقاد می کنیم٬ حتی اگر نتوانیم صدایمان را به گوش مسئولین برسانیم٬ و حرف هایمان در حد جمع خانوادگی باقی بماند.
اگر فردی بنا به هر دلیلی و به هر شکل و نوعی از رفتار و برخورد٬ باعث شود که چنین حسی به ما دست بدهد٬ قطعا به آن اعتراض می کنیم٬ و اگر چنین نکنیم حداقل چهارتا حرف در دلمان نثارش می کنیم!!!
اتفاق بد- بد از نظر من که مخلوقم و با حساب دو دوتا چهارتای عقل ناقصم می سنجم- بد است٬ در هر کجا اتفاق بیفتد. «حادثه ی پلاسکو» از ذهن ها پاک نمی شود٬ حداقل برای مدتی در افکار مردم جا دارد و به راحتی فراموش نمی شود به خصوص که زمان زیادی از آن نمی گذرد.
حادثه ی معدن استان گلستان مانند٬ اتفاق پلاسکو٬ بد و ناخوشایند است و تفاوتی بین این دو حادثه از این جهت که در هر دو رخداد٬ هموطنانی را از دست دادیم که وجودشان برای این مردم و مملکت خرج کرده اند و جان دادند.
